Hoe meer je over Zes personages schrijft, hoe meer je zelf in de war raakt: elk nieuw these, leidt tot een antithese, welk conflict culmineert in een synthese, die op zijn beurt weer tot een ander inzicht leidt, ad infinitum. Net zoals Vélazquez’ Las Meninas is het werk te groot voor de menselijke geest, die hopeloos verstrikt raakt in zijn eigen redenaties; het is best als een Eikelmannetje bedaard zijn eigen tekortkomingen te erkennen, en gewoon te buigen voor de meester.
Tag archief:italië
Gedicht van de week: Giuseppe Ungaretti – Zwerver
Het gedicht Zwerver (trouwhartig vertaald door Salvatore Cantore) drukt de fundamentele ontworteling uit, en maakt onmiddellijk duidelijk dat er geen oplossing mogelijk is: er is geen heilig land waar Ungaretti zich misschien zou kunnen thuis voelen, precies omdat het wennen zelf uiteindelijk tot wegkwijnen leidt.
Dino Buzzati: De Tartaarse woestijn
Het hoofdthema en waarschijnlijk de grootste sterkte van het boek is de schildering van de ontnuchtering; de realisatie dat de vervulling van dromen en hoop uitblijft, dat de hoop zelf op zand was gebouwd. Drogo denkt voortdurend dat de Betekenis van zijn leven nog in het verschiet ligt. Maar de vertelling maakt van bij het begin duidelijk dat het wachten vruchteloos is, wat er ook gebeurt.
Waarom is het goed 