“Eigen vuur is de munitie die men in een oorlog op de eigen partij afvuurt; al Aswani richt de pijlen op zijn eigen land. Dat doet hij met veel toewijding die in recensies als empathie wordt omschreven, maar dat niet helemaal is: het menselijke dat al Aswani ziet is het menselijke, al te menselijke: in die zin is zijn schrijven genadeloos; het is de tragiek van het kleine als vernedering.”
