We schrijven Japan eind tiende eeuw, aan het hof van keizerin Teishi in de Heian-periode. Hofdames rijden er af en aan in koetsen, ontvangen hun minnaars bij maanlicht en wisselen gedichten uit. Alleen al voor een blik in die wondere wereld is dit een eindeloos onderhoudend boek.
Categorie archief: Azië
Natsume Sōseki: Kokoro
Er is een aantrekkingskracht in onderdrukte bitterheid, in het zwijgzame lijden, iets verheffends dat de ik-figuur tot Sensei doet keren en Sensei op zijn beurt tot zijn jeugdvriend K. De afkeer van de wereld brengt een ongebondenheid met zich mee die iemand boven het menselijke lijkt te verheffen.
Gedicht van de week: Matsuo Bashō – A field of cotton
Het is onmogelijk te kiezen tussen alle ijselijk perfecte haiku’s van Matsuo Bashō. Stellen dat een schrijver geen woord te veel gebruikt is meestal een overdrijving, maar bij Bashō moet het letterlijk genomen worden. Als grootmeester van de haiku perfectioneerde hij het genre.
Yasunari Kawabata: Dandelions
Bij andere schrijvers, zelfs bij de allerbeste, zijn er passages die geschrapt hadden kunnen worden, verhaalelementen die niet strikt noodzakelijk lijken voor het verhaal. Bij Kawabata nooit. Zowel de concepten, de taal als de afwikkeling van het verhaal zijn zo uitgepuurd dat elk van zijn boeken een juweel vormt.
Jamil Ahmad: The wandering falcon
De vele verhalen worden samengehouden door de achtergrond, het woeste Baluchistan, en vinden daarin hun eerste en meest direct rakende kracht. Ahmad is geen schilder in zijn taal; hij schrijft korte zinnen en gebruikt niet meer adjectieven dan nodig, maar net daardoor – en een zuinig gebruik van een melancholische toon – zijn zijn beschrijvingen van de afgelegen rotsige hoogtes, de woestenij en zandstormen zo duizelingwekkend.
Yasunari Kawabata: Duizend Kraanvogels
Kawabata slaagt erin de dunne plot tot in de diepte uit te werken, niet door grootse stijlmiddelen of dramatische dialogen; maar juist door het suggestieve te versterken. Dat begint bij zijn stijl: steeds elegant in zijn eenvoud, met korte zinnen en herhalingen die de beheersing kracht bijzetten.
Yukio Mishima: Een zeeman door de zee verstoten
Deze novelle is pure Mishima: enerzijds zegeviert de stilistische rijkdom, met gedetailleerd zorgvuldige beschrijvingen, anderzijds heersen een beklemmende sfeer en plastische wreedheid, die de schoonheid haar harmonie ontnemen.
Osamu Dazai: de ondergaande zon
Het is iets met Japanners, de kracht om een slepende eenzaamheid en existentiële leegte even kaal af te beelden. Dazai is er meester in: op 125 pagina’s schetst hij een volledig innerlijk leven van een jonge vrouw, met alle lagen radeloosheid, zonder een reële actie in haar eigen leven nodig te hebben.
Yūko Tsushima: Domein van licht
♞ PERSONAGES De ik-figuur: een jonge vrouw, verlaten door haar echtgenootHet dochtertje: haar enige driejarige kind, dat naamloos blijftFujino: de manSugiyama: een 23-jarige student met een minderwaardigheidscomplex, die soms op bezoek komt ༄ OPENINGSZIN Samen met mijn dochtertje heb ik een jaar op de derde verdieping, de hoogste, van een oud gebouw gewoond. Het was een flatMeer lezen over “Yūko Tsushima: Domein van licht”
Yasunari Kawabata: De schone slaapsters
Wanneer Gabriel García Márquez wordt gevraagd welk boek hij had willen schrijven, kiest hij House of the sleeping beauties van Japans eerste nobelprijswinnaar Yasunari Kawabata (1899-1972). Misschien is het in de eerste plaats de sfeer die de novelle schept die hem tot zijn keuze drijft. Kawabata schetst een pension waar oude mannen betalen om naastMeer lezen over “Yasunari Kawabata: De schone slaapsters”
Waarom is het goed 